Achtergrond: opleiding/werkervaring

Na de MAVO ging ik naar het NIMETO, een school voor reclame, presentatie en communicatie. Mijn aandacht ging uit naar andere zaken en ik mocht van deze school af. Vervolgens ging ik naar het grafisch lyceum, maar ook daar lag niet mijn roeping. Nadat ik bij een bedrijf aan de slag was gegaan als werkvoorbereider, werd ik na enkele maanden bij de directeur geroepen. Die vroeg wat ik nou eigenlijk met mijn leven wilde. Met enige bravoure zei ik dat ik op de ambulance wilde werken. De reactie was: “Mooi zo, dan hoor ik morgen van je hoe je daar komt.” Samen met mijn moeder heb ik stad en land afgebeld om erachter te komen hoe ik dit moest aanpakken. Uiteindelijk werd ik aangenomen in ziekenhuis Bronovo, ik was meteen verkocht.

De opleiding tot verpleegkundige ging – doordat ik zo geboeid was – vrij makkelijk en ik ging al snel op de spoedeisende hulp werken. Na twee jaar kreeg ik de vraag of ik wilde solliciteren bij de GGD en een maand later deed ik mijn eerste dienst op de ambulance. Ingewerkt door twee ervaren ambulanceverpleegkundigen zat ik vier maanden later alleen op de wagen. Mijn doel was bereikt.

Waarom werk ik hier? Wat vind ik van mijn werk?

Voldoening haal ik uit de dankbaarheid van de patiënt, familie of omstanders. Mensen zijn vaak blij dat je er bent. Als je patiënten met veel zorg kunt helpen en je krijgt een ‘dankuwel’: dát zijn de dingen waar je het voor doet. Je komt op het slechtste moment van een patiënt in zijn of haar privé-omgeving en als je dan rekening kunt houden met religie of afkomst, is het mooi om te zien dat je snel wordt gewaardeerd. Maar het blijft het mooist als je na bijvoorbeeld een reanimatie ‘bedankt’ hoort uit de mond van degene die het overkomen is.

Toen ik in Bronovo werkte, had ik  vaak contact met de mensen van de ambulance. Daaruit zijn vriendschappen ontstaan, waardoor de keuze voor de GGD makkelijk was. Het is de beste keuze ooit geweest!